Bruidspaar van Genderen 60 jaar getrouwd

Spijkenisse - Een echte ‘Spickenisser’ en een leuk meisje uit Pernis, die nu na 60 jaar nog steeds kunnen genieten van elkaars aanwezigheid.

In de vroege jaren 50 en 60 was Spijkenisse nog een klein dorpje. Ín 1953 telde het 3.000 inwoners en dat aantal groeide gestaag nadat het plaatsje was aangewezen als groeigebied. Meneer Van Genderen keek daarom buiten de dorpsgrenzen voor leuke meisjes, samen met een kennis, en kwam zo in Pernis terecht. Daar leerde hij haar kennen en na drie ontmoetingen was er sprake van ‘dikke verkering’. Na anderhalf jaar traden zij in het huwelijk en kregen zij drie kinderen. De oudste dochter is nog geboren boven de gelijknamige winkel aan de Voorstraat, waar het echtpaar is gaan wonen na hun trouwen.

Meneer heeft tot zijn 35e levensjaar in de winkel gewerkt, maar is daarna op de vrachtwagen terecht gekomen. Dit vond hij een geweldig beroep, maar is wel gestopt, nadat zijn dochter, klein als ze was, aangaf dat ze het fijner vond als pappa meer thuis was dan alleen in het weekend. Na zijn transportloopbaan is meneer nog taxichauffeur geweest en heeft pakjes bezorgd, terwijl mevrouw begonnen is in een babyzaak van de familie op het toen net geopende Plateau. Later heeft ze in de keuken van de Marckenburgh gewerkt. Hier kreeg zij de kans om haar koksdiploma te halen. Na hun werkzame leven zijn beiden actieve vrijwilligers geworden in Spijkenisse: zij bij de Zonnebloem als begeleidster en hij als vrijwillig chauffeur voor de Voedselbank. Na een aantal jaren zijn ze beiden ander vrijwilligerswerk gaan doen en is mevrouw bij het ‘Wijkrestaurant de Akkers’ gaan koken voor ongeveer 45 gasten per week op de woensdagavond. Meneer kwam in de Oudheidskamer terecht, waar hij met veel plezier tot op de dag van vandaag mensen rondleidingen geeft bij de maquette van het ‘Spijkenisse van toen’. De historie van Spijkenisse spreekt meneer erg aan.

Een grote slag voor het gezin was het verlies van hun jongste zoon en broer een aantal jaar geleden aan een hartstilstand. Hij was pas 51 en volgens zijn ouders een ‘bijzonder mens met een grote passie voor de natuur’. Die natuur kwam zijn hele leven terug en na het overlijden heeft het echtpaar in het herinneringspark een mooie boom laten planten ter herinnering aan hun zoon. Hoewel een groot verdriet, vonden ze wel heel veel steun bij de omgeving en bij elkaar. Ze konden er goed over praten. Dit heeft het gezin veel goed gedaan: zoveel mensen die hun hulp en steun aanboden. Ook het feit, dat mevrouw een paar dagen na het overlijden over het herinneringspark las, gaf een stuk troost.

Het diamanten huwelijk zal niet zo uitgebreid worden gevierd als het robijnen huwelijk (40 jaar). Toen had meneer een grote wens en die is in vervulling gegaan: gooien met oude taarten naar elkaar en de hele familie heeft toen enthousiast deelgenomen hieraan en genoten ondanks de lucht van zure slagroom.