Van A naar B
“Durf jij nog?”
“Ik twijfel.” Zegt mijn vriendin peinzend. “Met een cruiseboot weg is nogal een risico. Als de geplande reis in oktober überhaupt nog doorgaat.”
“Wij zouden deze zomer een klein weekje naar Griekenland gaan.” Zeg ik mijmerend. “Vorig jaar oktober al weken gezocht naar de beste aanbieding. Voor enkele tientjes op elkaar gepropt in het vliegtuig. Een paradijselijk plekje gevonden: een oud, piepklein huisje in de Griekse bergen. Geen enkele luxe. Wat keken we er naar uit. Wandelend door de bergen in alle rust en stilte. Maarja, we hebben nu al maanden stilte en niks.”
Ik lach om mijn eigen cynische grap. Het viel de afgelopen tijd niet mee. Gelukkig zijn we vrij gebleven van Corona, dat is alles wat telt maar het vele thuis zijn, een afgelaste operatie en zorgen om de wereld hielden mij geregeld uit mijn slaap.
Nu zijn de maatregelen versoepeld. Kindjes gaan weer opgelucht naar school. Weliswaar anders dan voorheen en nog een beetje vreemd maar wat is het fijn voor ze om de juf en hun vriendjes weer te zien. Winkels zijn weer open. Kinderen met een ijsje in de hand. Gezinnen op de fiets naar het strand. Het lijkt bijna weer normaal. Bijna dan….
Want wat doen we deze zomer? Blijven we thuis? Zit de angst nog teveel onder onze huid?
Dat oude Griekse huisje in de bergen lonkt. We zullen daar geen mens treffen, hooguit een verdwaalde ezel. Maar het op elkaar gepropt in het vliegtuig zitten bezorgt mij de rillingen. Met mijn verminderde afweer moet ik wegblijven uit Griekse ziekenhuizen want de stomazorg op de eilanden is erbarmelijk.
De reisaanbieder zal onze vlucht hoogstwaarschijnlijk annuleren. En dat voelt oké.
We hebben een heel oud campertje. Niet de mooiste. Zeker niet de snelste. Maar hij brengt ons van A naar B zolang het vlak is. Gelukkig leven we in een plat landje met prachtige natuur waar we dezelfde schoonheid, stilte en eenvoud kunnen vinden als in de Griekse bergen.
Kom maar op met die rare Corona zomer. Een stapje terug doen en tuffend van A naar B is zo gek nog niet.