Renate van der Kruk
De enerverende wereld van de Marine en de knusheid van thuis je eigen stek inrichten. Renate van der Kruk (45) kent beide werelden. De eigenaresse van woonwinkel 'Hier Altijd Raak' heeft in 't Breeje Durp haar veilige haven gevonden. "Ik vond het eerst maar een rare wereld, die burgermaatschappij." Renate is getrouwd met Dirk. Met hun vier kinderen wonen zij in 's-Gravenzande.
Import?
Import! Zeker. Ik ben geboren in Deventer en daar heb ik tot mijn zestiende gewoond. Mijn eigen vader werkte in een boekbinderij, heel toepasselijk voor een boekenstad als Deventer. Die ambitie heb ik nooit gehad. Ik wilde als vroeg militair worden.
Waar kwam dat idee vandaan?
Misschien dat ik een beetje beïnvloed ben door mijn oom, die schout-bij-nacht bij de Marine was. Bovendien ben ik vooral opgevoed door mijn pleegvader, een oud-marineman. Die in eerste instantie overigens helemaal niet zo blij was met mijn beroepskeuze. Na de lagere school deed ik het lmo (lager middenstands onderwijs) en vervolgens de opleiding reclametekenen en etaleren. Helaas zakte ik op een tiende punt voor mijn examen. Rebels als ik toen was weigerde ik herexamen te doen en ging op vakantie. Mijn sollicitatie bij de Marine was al op de post. Toen ik van vakantie terugkwam stond mijn stiefvader me op te wachten; 'we moeten even praten'. Maar uiteindelijk ging hij toch akkoord en hij was later hartstikke trots op me.
Als vrouw bij de Marine ben je wel een minderheid...
Toch waren er zelfs toen al meer vrouwen bij de Marine dan je zou denken. En tegenwoordig is het heel normaal. Na de basisopleiding was ik inderdaad wel één van de eerste vrouwen bij de mijnendienst. Net als de onderzeedienst is dat een wereld apart. Later heb ik op andere schepen gevaren, zoals het fregat Van Kinsbergen.
Wat doet de mijnendienst in vredestijd?
Mijnen ruimen! Heb je enig idee hoeveel mijnen uit de Tweede Wereldoorlog er nog rondzwerven in zee? Regelmatig halen vissers er wel één op. Maar de mijnendienst gaat er ook wel actief naar op zoek met sonar en duikers. Mijnen zijn zoveel jaar later nog steeds gevaarlijk. Dus het is belangrijk werk. Daarnaast maak je gewoon deel uit van de Marine. Je bent geregeld schip van de wacht, helpt bij de bevoorrading, en doet mee aan oefeningen.
Wat deed jij aan boord?
Ik was hofmeester commandant en stond in het kombuis.
Toch de vrouw in de keuken?
Welnee. Meestal zijn dat mannen. En ik ging prima om met de jongens van de technische dienst, en indien nodig draaide ik bij hun wel een wacht mee.
Ben je ook uitgezonden geweest?
Ja. Ik mag mezelf veteraan noemen. Ik diende onder andere in Bosnië en Curacao en ben mee geweest met een missie in Cambodja. Daar praat ik niet vaak over, want dat was behoorlijk heftig. Tegelijkertijd waren die tien jaar bij de Marine een fantastische tijd. Het heeft me goed gedaan. Je leert opkomen voor jezelf, jezelf en anderen accepteren, want je moet het met elkaar doen op een schip. Ik heb nog steeds contact met een aantal oud-collega's.
Waarom ging je er weg?
Omdat er een mensje in me groeide. Niet dat ik daar enig idee van had. Ik had een relatie, slikte de pil en ik had gewoon mijn periodes. Maar ik was steeds niet lekker. Bij onderzoek kwam er niks uit en daarom stuurden ze me naar het militair hospitaal in Utrecht. Na het onderzoek zei de arts. "Gefeliciteerd!" Ik bleek zes maanden zwanger. En ik had zo'n idee van 'hoe dan?'
Ik kan me voorstellen dat dat een schok was...
Nogal. Mijn wereld stortte in. We hadden wel een huis en zo, maar dit was niet volgens de planning. Toen ik eenmaal bevallen was ben ik nog wel weer aan het werk gegaan. Maar toen ter sprake kwam dat ze me weer wilden gaan uitzenden was mijn reactie 'nee, dat wil ik mijn dochter niet aandoen'. En dus ben ik uit dienst gegaan.
Dat zal wel wennen geweest zijn...
Ik vond het maar een rare wereld, die burgermaatschappij. Ik miste vooral de discipline, de normen en waarden. Ik heb in eerste instantie van alles gedaan, want thuis zitten was helemaal geen optie. Beveiliging, werken bij een hotel. Het was het allemaal niet. Tenslotte ben ik in Almere floormanager geworden bij een casino en dat heb ik wel een aantal jaren volgehouden.
Hoe kom je dan in het Westland terecht?
In het casino leerde ik Dirk kennen. Hij deed daar onderhoud aan de machines. Dirk komt uit 's-Gravenzande en was met een tuinder naar Almere gekomen. Dat beviel hem niet en hij is toen overgestapt naar de liftenbouw. Maar hij wilde graag terug naar 's-Gravenzande. Vijf jaar geleden lukte dat en ik ging met hem mee.
Kon je een beetje wennen hier?
Het was of ik thuis kwam! En dat is bijzonder, want ik had me tot dan toe eigenlijk nooit ergens thuis gevoeld. Altijd onrustig geweest. Maar 's-Gravenzande is mijn veilige haven geworden. Steeds als ik weg ben geweest en weer terugkom denk ik 'heerlijk, ik ben weer thuis.'
Waar ligt dat aan denk je?
De mensen. Ik voelde me vanaf het begin door iedereen geaccepteerd. De ruimte hier, en de veiligheid. In Almere woonde ik in een wijk waar voortdurend inbraken waren en ik mijn kinderen niet alleen naar de speeltuin durfde te laten gaan. Hier is dat totaal anders.
Waarom een winkel?
Toen ik hier kwam wonen heb ik eerst bij Rexnord gewerkt. Ondertussen sprong ik af en toe bij als Dirk hulp nodig had met zijn liftenbusiness. Zo rolde ik in dat werk. Maar je was wel altijd onderweg, en met vier kinderen thuis ga je denken: wat als er iets gebeurt? Nu kochten we als hobby wel eens faillissementsboedels op om door te verkopen. Dat vond ik leuk. En dat etaleren en presenteren van vroeger zat er nog steeds wel in. 'Als er iets vrij komt wil ik wel een eigen winkel', zei ik toen tegen Dirk.
En er kwàm iets vrij...
Vorig jaar augustus, in de Van Kasteelestraat. Het ging ineens heel snel. Misschien wel iets te snel. Mijn zwager, die hier ook een zaak heeft, tipte me dat het pand van Joepie Kinderkleding vrij kwam. Ik ben er meteen achteraan gegaan. Eigenlijk waren we op vakantie, maar er moest zoveel geregeld worden dat we vroegtijdig terugkwamen. Inkopen, inrichten, alle zaken regelen.. Gelukkig mochten we het eerst een half jaar proberen, want het is natuurlijk wel een hele stap.
Waarom heet het 'Hier Altijd Raak'?
Omdat mensen hier meestal wel slagen. En dat is geen grootspraak. Wij verkopen woonaccessoires en kleine meubels. In december zijn we kerstwinkel. We verkopen in kleine aantallen, omdat we graag steeds weer iets nieuws in de winkel willen hebben. We hebben veel van wat grote winkels ook verkopen, maar vaak wel goedkoper, want ik heb niet zoveel overhead. Ik vind het leuk dat ik ook mensen met een kleine beurs blij kan maken. En soms zijn we net een buurthuis hier. Veel mensen in 's-Gravenzande kennen Dirk. Hij maakt de promotiefilmpjes op Facebook. Mij kennen ze inmiddels ook. Dan komen ze even een bakkie doen en een praatje maken. Westlanders houden van gezelligheid, merk ik ook in mijn vak. En wij proberen het gezellig te maken. Omdat de koopavond bijvoorbeeld niet zo liep zijn we begonnen met een bingo en veiling in de winkel Dat loopt super. Nou ja, nu even niet vanwege corona natuurlijk.
Heb je daar veel last van?
Ja, we merken het. Het is best lastiger als het gaat om dingen inkopen. En we draaien minder omzet. We missen straks natuurlijk de braderie en de feestweek. Maar we kunnen het behappen en we blijven positief.
Het is wel een contrast, de Marine of een woonwinkel...
Tja. Mensen veranderen. Kinderen veranderen je. De oudste twee zeggen het wel eens: "Ma, je was bij ons anders hoor. Wij werden gedrild." En ze hebben gelijk. Ik ben een softie geworden. En dat vind ik helemaal niet erg!
