Leen van Marion viert 100ste verjaardag
Vervolg van de voorpagina:
Van jongs af aan hielp Leen mee in het boerenbedrijf. Toen hij zo’n jaar of 13 was ging hij van school en nam later het bedrijf van zijn vader over. ‘Het was altijd hard werken, in die tijd gebeurde bijna alles nog met de hand. Pas later kwamen er machines. Tijd voor iets anders dan werken en slapen was er niet.’
Leen maakte ook te oorlog mee. Uit die tijd staat nog een spannende herinnering in zijn geheugen gegrift. ‘Bij ons thuis lagen ook Duitsers ingekwartierd. Op een dag hadden ze onze herdershond gestolen en meegenomen naar Zuidland. Toen ik er achter gekomen was waar de hond was, ben ik hem gaan halen en weer mee naar huis genomen. Achteraf gezien was dat wel gevaarlijk, maar ik heb me er toen aardig uit kunnen praten.’
Zijn vrouw Hermina kende Leen al in zijn jeugd. Zij woonde ook aan de Haasdijk. Verkering kregen ze toen ze beiden gingen dansen in de Hoecksack in Heenvliet. ‘Ik kon er niks van, maar dat was je enigste vertier.’ Hij mocht en mag er graag naar kijken. Vertelt wel van een feestje te houden en vaak daarbij de ‘gangmaker’ te zijn (geweest). Toen hij 78 werd vierde hij z’n verjaardag met een boottocht. ‘Mensen vroegen toen waarom ik dat niet zou bewaren voor m’n 80ste verjaardag. Ik zei toen: Dan kan ik er wel niet meer zijn. Op m’n tachtigste verjaardag hebben we dat varen nog eens over gedaan; heel erg gezellig.’
Leen en z’n vrouw kregen een zoon en twee dochters. Meneer Van Marion is al meer dan 41 jaar weduwnaar, maar kan zich prima redden. Hij doet z’n eigen boodschappen en kookt nog altijd voor zichzelf. ‘Én ik heb regelmatig mee-eters; heel gezellig. Pas kwam m’n kleindochter nog uiensoep eten, omdat ze die zo lekker vindt.’ Ook eet Leen regelmatig in Bernissesteyn.
Toen hij 65 was deed hij het boerenbedrijf over aan zijn zoon en inmiddels runt zijn kleinzoon op dezelfde plek waar Leen ooit begon een akkerbouwbedrijf. De honderdjarige heeft acht kleinkinderen en inmiddels ook zeven achterkleinkinderen. Ik heb m’n kleindochter aangemoedigd om te gaan trouwen, want ik had wel zin in een feestje en achterkleinkinderen.
Momenteel heeft hij het niet zo naar z’n zin. Net als vroeger in Abbenbroek gaat Leen in Zuidland normaliter naar de soos voor een praatje en om te kaarten. Verder kijkt hij graag sport op de tv. ‘Maar dat is er nu allemaal niet, zo vind ik er niks meer aan. Vooral de avonden hè; die zijn zo lang.’ Z’n dochter Reina, die wat verder weg woont, komt elke week op bezoek. Leen fietst nog en rijdt ook nog auto. Vorig jaar is zijn rijbewijs weer verlengd!
Nog een jaar erbij hoeft voor Leen eigenlijk niet meer. ‘Maar als ik dat haal, dan wil ik het wel weer uitgebreid vieren.’