NIET OVER CORONA
Het is vrijdag 1 mei 2020 en we gaan het niet over corona hebben. 'Maar er is overal dood,' zegt iemand. En toch: we gaan het er niet over hebben. Vannacht overleed een neef van mij aan een hersentumor.
'Maar we zijn het zat,' zegt iemand. 'We willen dat alles weer gewoon is.'
Wie niet?
Alleen vrees ik dat 'gewoon' een beetje weg zal zijn. Sterker nog: alles zal anders zijn. Of nee, de menselijke aard zal hetzelfde blijken.
'Waardoor we er weer helemaal bovenop zullen komen,' zegt iemand. Weinig vrolijkheid in zijn stem. 'De graaiers blijven graaien, de ellende gaat gewoon door,' zegt hij. Alsof het alleen om geld gaat. Was dat maar zo. Eigenlijk. Misschien.
'Wat kan mij dat geld schelen', zegt iemand. 'Ik heb genoeg.' Hij wel. Anderen niet.
Eerlijk delen is in alle eeuwen wel een dingetje geweest. Waar dan ook in onze grote wereld. Die ineens zo klein is geworden.
'We vervreemden van elkaar,' zegt iemand. 'We krijgen meer oog voor elkaar.' 'Ik word stapelgek.' 'Kwetsbaar. Ik hoor bij de groep kwetsbaren.'
Maar we gaan het niet over corona hebben.
Het is vrijdag 1 mei 2020, dag van de arbeid. 'Ik mis m'n collega's, ben het beeldbellen helemaal beu,' zegt iemand. 'Ik wou dat ik nog collega's hád,' zegt een ander.
Voorjaar 2020. De luchten zijn krakend blauw, fluitenkruid en koolzaad, magnolia, Lammetjes, geitjes; de natuur groeit en huppelt en roept ons naar buiten. Want anders dan in veel andere landen: wij mogen dat (nog) wel.
En dan gaat het tóch over corona, natuurlijk, het is overal en in alles.
Deze week denken we aan de verlossing uit een wereldwijde tirannie. In onze eigen huizen, door een andere, onzichtbare, vijand.
Laten we alsjeblieft, ondanks alles, onze zegeningen tellen.