Verwerken en herpakken
Weer draai ik mij om. Woelend in bed. Veel te vroeg.
Lastige gevoelens overvallen mij.
'Heb ik gefaald? Te vroeg opgegeven?'
Het antwoord is nee maar toch drukt er een zwaarte op mijn hart. Oppervlakkige ademhaling. Om het minste of geringste wellen er tranen op in mijn ogen.
Ik heb losgelaten waar ik 17 jaar lang, dag in dag uit mee bezig was: Al mijn functies bij de Stomavereniging opgezegd.
Het ging niet meer. De koek was op, de rek er uit en mijn veerkracht weg. Te veel gekwetst, bestuurlijke veranderingen, nieuwe richtlijnen en besluiten. Hoe graag ik ook wilde voor alle (toekomstige) stomadragers, ik kon mij niet meer herpakken.
Afgelopen zomer droeg ik het stokje van StomaJONG al over. Nu volgt de rest en stop ik ook met de overige taken. Niet langer 'het gezicht van'.
Wat doet het pijn. Nu besef ik nóg meer hoe de Stomavereniging in mijn leven verweven was. Bezoeken aan jongeren, 24/7 leden ondersteunen via chat gesprekken, redactiewerk voor het magazine, onderdeel van werkgroepen en projecten.
Een grote diepe leegte snijdt in mijn borst.
Ik pak mijn telefoon. Zoek vacatures die aansluiten bij mijn vooropleiding en werkervaring.
Mijn vriend verklaart mij voor gek.
"Doe normaal. Ga eerst dit verwerken. Neem een tijdje rust. Het is nogal wat, wat er is gebeurd!"
Hij heeft gelijk. Maar wat is het eng. Het maakt mij bloednerveus.
De angst om te herbeleven waar ik 18 jaar geleden stond is sterk aanwezig. Ik zat ziek thuis. Telde niet meer mee met de samenleving. Muren kwamen dreigend op mij af. Eenzaamheid ondanks zoveel lieve mensen om mij heen. De Stomavereniging bracht toen zoveel licht.
De leegte en eenzaamheid van toen wil ik nooit meer voelen.
Dat zal ook nooit meer gebeuren weet ik. Daar ben ik tenslotte al geweest. Ik zal mijn veerkracht weer vinden. Ik blijf schrijven en nieuwe uitdagingen aangaan. En dan, op een dag komt er vast weer iets op mijn pad waar ik al mijn kennis en ervaring kan gaan inzetten.
Maar eerst ontladen, verwerken en mijzelf herpakken.