Ontbijt
Het is een katdootje van niks. Foppe heeft prutswerk geleverd. Best aardig hoor dat die dondersteen iets wil geven, maar moet dat midden in de nacht als ik net lekker lig te slapen? Je weet hoe vermoeiend de donkers kunnen zijn. Buiten een muis vangen is een peulenschil. Daar draait een beetje kat zijn poot niet voor om. Gewoon bij het hol wachten tot ze er uit komen. Als je mazzel hebt, pak je die piepert in één keer in zijn nek. Maar om em dan plompverloren op bed te laten vallen? Het had best wat eleganter gekund. Strikje erom ofzo. En even miauwen waarom je het geeft. Nu stoof muis gelijk weg zonder dat iemand em heeft kunnen bewonderen. Foppe stamelde amper een excuus. Je wilt niet weten wat voor commotie er daarna ontstond. Menslief heeft werkelijk de hele slaapkamer op zijn kop gezet om een glimp van het beestje op te kunnen vangen. Ik had het allang gezien. Die muis moet je eerst in zijn eigen sop gaar laten koken. Die komt vanzelf tevoorschijn als hij honger heeft.
Na de woelige nacht op een veel te krappe bank stonden we allemaal brak op. Na het ontbijt trokken de jongens aan hun stutten. Het was alleen Mo en ik. En een muis. Ik wist precies waar hij zat. In een hoekje onder de kast in de slaapkamer. Het puntje van zijn staart stak er net onder uit. Ik had mijn poot er op kunnen zetten en hem er met mijn nagel onder vandaan kunnen trekken. Maar dat deed ik niet. Ik wachtte rustig af. Menslief offreerde de gast een ontbijtbuffet. Zelf heb ik liever tonijn, maar muizen houden blijkbaar van bosbes en walnoot. Om bij de lekkernijen te komen moest muis eerst een draadgazen kooitje binnen stappen en zich langs een barrière wurmen. Niet bepaald gastvrij, toch?!
Toen vertrok ook mijn mens. Nu had ik het huis voor mezelf. En de muis ook. Tot mijn verbazing zat de deur van de slaapkamer potdicht. Alsof dat een kat van mijn kaliber kan tegenhouden. Je kent mijn fameuze sprongen. Bovendien had muis makkelijk onder het gleufje van de deur kunnen vertrekken. Maar dat had hij niet gedaan. Ook had hij niet ontbeten. Hij zat nog steeds op precies dezelfde plek bang te zijn. Eén keer mijn hete adem onder de kast was genoeg om hem er onder vandaan te jagen. Met zijn korte pootjes rende hij de trap af om zich vervolgens achter de mensenplaspot te verstoppen. In de kleine ruimte kon hij geen kant op. Ik had em kunnen vangen. Zo'n sappig exemplaar is best lekker. Maar ik had net ontbeten.
Catootje