Tino van Kampen: "Natuur in den vreemde"
Zojuist ben ik terug van een vakantie op La Palma, volgens velen het groenste en fleurigste eiland van de Canarische archipel. Ik was er eerder geweest en dus voorbereid; een verrekijker ging mee voor het geval dat. Van de avonturen die ik samen met mijn vrouw beleefd heb, schreef ik een brief aan mijn vogelvriend. Hieronder enkele fragmenten daarvan.
.. De landing op het eiland was ongenadig hard. Het was een klap, waarvan wij dachten dat het landingsgestel het begaf en het vliegtuig doorschoof op zijn buik. Ik veerde zelfs op vanuit mijn stoel en had even last van mijn onderrug. Na geroezemoes van de angstige passagiers en een leuke quote van de stewardess om ons gerust te stellen, kon onze vakantie beginnen.
Met een huurauto reden wij vanaf het vliegveld naar het plaatsje Los Llanos de Aridane, onze uitvalbasis.
[..]Pal achter ons appartement ligt een bergkloof, die al na enkele tientallen meters de stad en buitenwijken achter ons ontsluit.
Door de vele cactussen en andere vetplanten, waarvan enkele al in bloei staan, waan ik mij in een paradijs. In struiken en verscholen tussen de amandelbloesems, zie en hoor ik enkele vogels zoals: de kleine zwartkop en de Canarische tjiftjaf. De Canarische (blauwe) vink zal ik pas later kunnen observeren, hoog boven in een grove den op de helling van een al lang uitgedoofde vulkaan.
De zon komt hier rond kwart over acht achter een bergkam tevoorschijn en het is dan direct aangenaam warm. Wat zijn de Canarische eilanden zonder kanaries ... Wij kennen ze allemaal wel, die gele of groengele zangertjes in kooitjes of volières, hier leven zij in het wild en zij geven mij veel plezier hen te zien baltsen en zingen.
De zang is net even iets anders dan hun gedomesticeerde neefjes en nichtjes, maar de zogenaamde 'tril' en 'rol' zijn onmiskenbaar.
Elke dag maken wij een uitstapje. Zo zijn wij naar Los Canarios geweest. Een vulkanisch gebergte op de uiterste Zuidpunt van het eiland. Het is en blijft fascinerend om op de gestolde lava te lopen, ondanks de monotone kleuren, grijs en bruin. Er lijkt daar niets te leven; pas daar waar de boomgrens begint, zie je zo nu en dan enkele alpenkraaien, te herkennen aan hun kromme rode snavel en dito gekleurde poten, zweven.
Al met al is het qua soorten en aantal behelpen voor de vogelaar hier. Het is het landschap, de zon en de cultuur, (lekker eten), dat het hem doet.
[..] Na een goede vlucht en veilige landing is het goed om weer thuis te zijn. De vogelaar wordt hier echt verwend met de vele soorten die hier rondscharrelen.
Tekst en foto: Tino van Kampen