Ik ben een doordouwer!

Hellevoetsluis - Je 100e verjaardag vieren en nog wel op Hemelvaartsdag. Johanna Aarden – Touw, roepnaam Jo, maakte het mee! Jo is geboren op 21 mei 1920 en zij zat op haar praatstoel toen burgemeester Milène Junius haar kwam feliciteren met een mooie bos bloemen.

Wat gebeurde er in het jaar 1920? Als we er Wikipedia op naslaan, lezen we onder andere het volgende: Invoering algemeen kiesrecht (vrouwenkiesrecht) in Nederland; In Rotterdam wordt het nieuwe stadhuis aan de Coolsingel in gebruik genomen.

Het lijkt een eeuw geleden en dat is het ook! Mevrouw Aarden is een Nieuw-Helvoetse en geboren aan de Hellevoetse Achterweg, in De Ark. Zeg geen Hellevoetse, want in vroeger tijden kwam een Nieuw-Helvoetse slechts enkele malen per jaar op Hellevoet. Bijvoorbeeld als het kermis was. Daar liep Jo met haar ouders helemaal vanuit de Nieuw-Helvoetse polder naar toe. Het gezin had drie kinderen, allemaal zijn ze ver in de 90 jaar geworden. Toen Jo van school kwam, ging ze op dertienjarige leeftijd (!) werken in een bakkerij. “Daar heb ik een leuke tijd met die jongens gehad,” vertelt ze daarover. De burgemeester informeert of het hier om liefde gaat, maar Jo reageert met “Nee joh, dat was in die jaren nog niet op die leeftijd!”. Jo ontmoette haar man op dansles en is getrouwd in de oorlog. “We hebben er niet veel van meegekregen, zo gaat dat als je jong bent. Maar, mijn ouders maakten zich natuurlijk wel zorgen,” vertelt ze over die jaren. Vanwege de inundatie woonde het gezin tijdelijk in Rockanje om – vanwege het werk van haar man – vervolgens in Schiedam terecht te komen. Het echtpaar kreeg drie kinderen en inmiddels zijn er drie kleinkinderen en één achterkleinkind.

De burgemeester vraagt hoe je 100 jaar wordt? “Rust, regelmaat en reinheid”, antwoordt de jarige. “Ik ben een doordouwer hoor. Ik word hier goed verzorgd, zeker door mijn zoon Jaap, zijn vrouw en de kleinkinderen”. Haar geheugen laat haar niet in de steek, ze kent de namen nog van de mensen die destijds op de Westdijk woonden, toen ze er nog brood bezorgde met de hittekar. “Met de hittekar, wat is dat dan?”, vraagt de burgemeester. “Nou, dat is een paard met een karretje op twee wielen erachter”, reageert Jo. Zo leren we nog eens wat! De burgemeester vraagt hoe een dag van een honderdjarige verloopt.

 En of het niet saai is in deze rare tijd. “Saai, het is helemaal niet saai hoor,” aldus de jarige, “’s Morgens heb ik nergens tijd voor. Ik sta op en na het ontbijt doe ik mijn klusjes. In de loop van de ochtend zet ik koffie en daarna ga ik koken. Ik eet tussen de middag warm, voor één persoon koken is net zo veel werk als voor twee. Alleen heb je een bordje minder,” zegt ze hierover. Jo leest nog graag boeken, vooral streekromans. Ze is best wel fit en loopt vrijwel dagelijks een rondje.