Alzheimer
Soms hoor je dingen van anderen en denk je; 'ach, het is ver van mijn bed'. Ik klaag wel eens dat veel dingen tegenzitten, ik modder soms met mijn kleine fysieke problemen, ik ren niet meer zoals vroeger en de meiden kijken me heel anders aan dan toen ik 20 was. Ik ben wat ouder geworden en twee van mijn drie broers zijn al 'in de Here', zoals mijn moeder zou zeggen. Maar ik heb nog een broer en een zus. Mijn broer is er nog wel, maar eigenlijk ook weer niet, ik weet niet wat erger is. Mijn broer kent me niet meer, sterker nog hij kent niemand meer, zelfs zijn echtgenote niet. Je hoort het vaak en haalt je schouders op bij het horen van alzheimer, maar dat doe je niet als een broer dat heeft. Het is triest als je broer niet meer weet wie je bent en niet alleen bij mij maar hij kent vrijwel niemand meer. Gelukkig zijn we een tijd geleden nog bij hem geweest, ze wonen hier een aardig eindje vandaan. Hij kende me nog en ook mijn zusje was er bij en ook die kende hij nog. Soms viel zijn geheugen even uit maar we hebben een toffe dag gehad en hij herkende veel van de mensen die ik op foto's had maar waarvan ik niet goed wist wie het waren, ik ben wat jonger dan hij en dus kende hij nog familieleden die ik slechts als kind een handje mocht geven. Heerlijk waren zijn heldere momenten, we genoten van zijn praten over toen.
Maar zoals het gaat bij die ziekte, het gaat steeds sneller achteruit met je brein en uiteindelijk leef je nog wel maar heel geïsoleerd omdat alle contacten vaag zijn en een gesprek niet meer lukt. Ik weet niet voor wie dit het ergst is, voor mijn broer of voor zijn vrouw en kinderen of voor ons. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, zijn God is ook mijn God, maar je vraagt je af waarom Hij mensen soms deze weg laat inslaan. Onze broer is inmiddels opgenomen, hoe wreed is dat voor zijn 'meisie'. Ik deel dit met u omdat we dit nu nog kunnen lezen.
Reacties: jan@komawa.nl