Vincent Molenkamp
Hij werkt graag met zijn handen. Logisch, want Vincent Molenkamp (44) hééft stevige handen. De geboren en getogen Monsternaar was jarenlang tuinder maar timmert nu, letterlijk, aan de weg met zijn eigen klusbedrijf en meubelmakerij. (www.molenkamp-klus-en-timmerweken.nl) "creatie en renovatie."Vincent is getrouwd met Hellen. Met hun twee zoons Bas en Daan wonen zij in Monster.
Van wie ben jij er één?
Ik ben een Molenkamp. Eigenlijk van origine een Scheveningse of Loosduinse naam. Ik geloof dat Sportvereniging GDA ooit zelfs nog een compleet Molenkamp-elftal had. Zelf ben ik geboren en getogen in Monster. Ik heb daar vrijwel mijn hele leven gewoond, afgezien van een hele korte periode in Poeldijk. Ik kom uit een samengesteld gezien. Mijn ouders scheidden toen ik nog heel jong was. Ze zijn allebei hertrouwd en ik heb dus ook nog twee halfbroers en een halfzus. Maar ik laat dat 'half' er gewoon af. Voor mij zijn het gewoon mijn broers en zus.
Een geboren Westlander dus...
Ik ben wel een echte Westlander ja. Van het type 'niet lullen maar werken'. Niet dat ik niet goed kan praten... (lacht). Het gaat er om dat je zegt waar je voor staat en dat dan ook gewoon doet. En dat dan met elkáár doen, want je hebt elkaar nodig om verder te komen. Ik ben wel emotioneel gebonden aan het Westland. Ik zie soms de ontwikkelingen wel met lede ogen aan.
Neem de ontwikkelingen in Monster. De camping die daar weg moest, waarvan het terrein nu braak ligt en dat waarschijnlijk nog jaren zo blijft. Terwijl we tegelijkertijd het toerisme willen promoten! Dat soort dingen begrijp ik dus niet. Ik ben zelf niet echt politiek onderlegd, maar ik heb het gevoel dat het in de gemeenteraad vaak een welles-nietes spelletje is, dat maar duurt en duurt, en beslissingen worden er niet genomen. Terwijl er zoveel moois van het Westland te maken valt. Kom eens met oplossingen!
Ben jij zo oplossingsgericht?
Ik denk wel dat dat één van mijn belangrijkste eigenschappen is, ja. Waar de meeste mensen problemen zien, denk ik in oplossingen.
Dat geldt ook voor je werk?
Dat geldt voorál voor mijn werk. Sinds vorig jaar heb ik mijn eigen klus- en timmerbedrijf en meubelmakerij. Als eenpitter kan ik natuurlijk niet de concurrentie aan met bijvoorbeeld IKEA. Dus bij mij moet je niet zijn voor goedkope eenheidsworst.
Ik doe juist de dingen die ànders zijn. Die buiten de standaard maten vallen of werk met bijzondere kenmerken. Maatwerk dus. En dat vraagt vaak om creatief denken. Een beetje een uitvindersmentaliteit hebben. Je loopt tijdens het werk tegen specifieke problemen aan en moet daar een oplossing voor verzinnen. Dat vind ik leuk. Dat daagt me uit. Om in overleg met de klant het probleem te tackelen.
Hoe ben je zo in dit werk beland?
Ik heb altijd al graag met mijn handen gewerkt. Mijn vader was tuinder. Hij teelde radijs en als driejarige hobbelde ik daar al rond. Na een aantal tussenjaren kwam ik op mijn tiende weer bij hem op het bedrijf terug. Dat was een soort déjà-vu voor mij. Na de Lagere School, de Immanuëlschool in Monster, kreeg ik een mavo/havo advies, maar ik wilde naar de tuinbouwschool. Ze verklaarden me voor gek: je gaat toch niet onder je niveau werken? Maar ik vond het geweldig om met groente te werken en dingen mooi op te maken. Ik kreeg bij mijn vader met alle aspecten van het tuinen te maken en op m'n 14e kon ik bij wijze van spreken al het halve bedrijf runnen. We tuinden op grond die nu bijna honderd jaar in de familie is. Dat vind ik ook wel bijzonder.
En geloof me, er was uitdaging genoeg. Op een gegeven moment kwam Koppert met een oogstmachine voor radijs. Wij waren de tweede die zo'n demotype aanschaften. Het was een investering van 125.000 gulden! Maar ja, de machine zou wel het werk van 14 man kunnen overnemen en 12 uur op je knieën liggen, daar knap je ook niet van op. Alleen; echt goed werkte het niet. We hebben anderhalf jaar lang dag en nacht aan het ding gesleuteld om het allemaal storingsvrij te krijgen.
Dat kon jij ook?
Ja hoor. Ik heb ook certificaten in hout- en metaalbewerking. Ik kan lassen. Allemaal geleerd en dat pakte later goed uit. Bovendien ben ik nieuwsgierig. Als ik er het nut van inzie dan wil ik graag leren. Mijn oom is elektricien en kwam vaak bij ons op de tuin elektrotechnische apparaten aansluiten. Ik stond er altijd bij om te kijken wat hij deed. En dan wilde ik het ook kunnen.
Maar uiteindelijk ben je gestopt met tuinen...
Het was een samenloop van omstandigheden, maar het kwam er op neer dat de gemeente uiteindelijk onze grond kocht voor het Westlandse Zoom project. Op dat moment moet je kiezen: stoppen of ergens anders overnieuw beginnen? Dat kon. De gemeente stelde er percelen voor beschikbaar. Maar mijn vader vond het mooi geweest en ging met pensioen, en ik zag het niet zo zitten om dan in mijn eentje (of met mijn neef Erik waarmee ik veel samenwerkte)overnieuw te beginnen.
Wat ging je toen doen?
Ik bracht onze producten altijd met de vrachtwagen naar de veiling en dat vond ik wel leuk. Ik ben toen bij Cargoboss in Maasdijk gaan werken. Daar ben ik bijna 15 jaar gebleven. Eerst drie jaar op de vrachtwagen, daarna op kantoor, onder andere als planner en als fustbeheerder.
Fustbeheerder?
Alle emmers en fusten die naar het buitenland gaan moeten ook weer bijtijds terug naar de klant. Er zit statiegeld op. Het gaat om veel fusten en dus ook om serieus geld. Het werk bracht veel internationale contacten met zich mee. Ik had er veel plezier van dat ik op de tuinbouwschool naast Nederlands en Engels ook Duits gekozen had.
Ik had plezier in het werk, maar miste het tuinen wel. En ik miste ook het met de handen werken, het vrije leven en het klantcontact. Op een gegeven moment zat ik niet meer zo lekker in mijn vel. Ik voelde me vastroesten. Ik zat hoofdzakelijk achter de computer en dacht: 'zo wil ik niet oud worden.' In die tijd waren de steigerhouten meubels een rage en ik dacht: 'daar ga ik wat mee doen'.
En van lieverlee kwamen daar steeds meer klussen uit voort. In november 2016 ben ik echt voor mezelf begonnen. Ik had nog niet genoeg werk, maar ik was wel overtuigd van mijn eigen kunnen, en bovendien, als het niet zou lukken dan ga ik net zo lief weer de tuin in of de vrachtwagen op.
Je klinkt als een echte optimist...
Ik ben wel opgewekt van aard ja. Chagrijn is alleen maar verloren energie vind ik. En ik ben geïnteresseerd in andere mensen. Daar kun je van leren. Dat is één van de mooie dingen van dit vak. Toen ik een tijdje bezig was dacht ik 'dit had ik veel eerder moeten doen. Met mensen omgaan. Mooie dingen voor ze maken.'
Hoewel ik er vertrouwen in had was het toch best wel een stap hoor. Mijn vrouw vond het ook spannend. Ik ben rustig gestart en pas na een half jaar was ik echt helemaal op mezelf. Ik begon met een beetje rondkijken via Werkspot, en klussen oppakken die me interessant leken. En dat doe ik eigenlijk nog steeds.
Wat was je beste project?
(Lacht) Je laatste project is altijd je beste project. Je verbetert jezelf immers steeds. Maar een heel leuk project was afgelopen zomer de corsoboot van Varinova/Schoneveld, die ik samen met bloemstyliste Bianca Vreugdenhil heb opgebouwd. 'Kleur je tuin' was de titel. Toevallig was het ook de boot waar Dennie Christian op zou zingen. Ik moest dus ook een podium in elkaar zetten. En je moet aan veel dingen denken. Het ontwerp verandert door de tijd heen, je moet rekening houden met bruggen... Maar het was heel leuk. Uiteindelijk is het ook wel een beetje ondankbaar werk, want de mensen herkennen echter mijn werk niet onder de bloemen. Maar het één kan niet zonder het ander.
En hoe nu verder?
Ik hoop dat ik op termijn mijn eigen werkplaats voor eigen producten kan realiseren, en voorlopig blijf ik gewoon mooie dingen maken en mensen helpen!
