Ik ben er weer
"Wauw Carlijn. Dat is lang geleden! Welkom!" Hij lacht mij toe met zijn bariton in zijn handen. Ik glimlach terug. Bedank hem en loop naar mijn oude vertrouwde plekje. "Kijk nu. Je bent er weer. Wat leuk." Zegt de fluitist. Het voelt als thuis komen. Ik open de doos van mijn klarinet. Schuif hem voorzichtig in elkaar. Klap mijn muziek standaard uit en zet de bladmuziek er op. Zucht een paar keer diep. Spanning neemt toe in mijn lijf. 'Zal ik het nog kunnen? Klink ik niet vals na al die jaren?'
De voorzitter van Fusica neemt het woord. Verwelkomt mij. 'Ahh, kleine Carlijntje van vroeger is terug. Wat leuk!" Hoor ik een oudere heer achter mij zachtjes zeggen. De dirigent telt af. We beginnen met The Phantom of the Opera. Ik blaas. Laat mij meevoeren door de klanken om mij heen. Mijn ogen lezen de bladmuziek. Mijn vingers vinden automatisch de juiste kleppen. Het is als fietsen; Je verleert het nooit.
Als klein meisje van amper zeven jaar werd ik lid van muziekvereniging Fusica in Naaldwijk. Precies dertig jaar geleden. Jaren lang ging ik wekelijks trouw naar klarinet les. Haalde het ene diploma na het andere. Deed mee aan concoursen. Genoot als kleine meid alleen op het podium. Vliegensvlugge kleine vingertjes vlogen over de kleppen van mijn klarinet. De stap van het jeugdorkest naar het grote orkest was een hoogtepunt. Ik hoorde er bij! Tot mijn drieëntwintigste zat ik wekelijks bij de repetities. Een tweede thuis. Tot ik ziek werd. Blazen lukte niet meer. Teveel druk in mijn buik. Mijn stoma sloeg op hol. Ik moest afscheid nemen van mijn klarinet. Jaren later heb ik het nog eens geprobeerd. Maar een onverwachte operatie met complicaties gooide roet in het eten. Na mijn herstel bleef mijn klarinet in de kast.
Tot vandaag. Het kriebelde al zo lang. Ik wil weer onderdeel zijn van een groep mensen die muziek maakt. Dat voelt zo heerlijk! Dus ik ga het weer proberen. Ik vertrouw er op dat mijn buik stabiel genoeg is. Een nieuwe kans. En nu zit ik hier. Te midden van het orkest van Fusica in Naaldwijk. Terug in de tijd. Het ontroert mij. Terwijl iedereen zich concentreert op The Phantom of the Opera pink ik stiekem een traantje weg. Ik ben er weer. Wie had dat gedacht…