HOEZO?
Gisteren zag ik er weer eentje, in Spijkenisse.
Een reclamebord met 'Iedereen verdient een morgen.'
Waarop onmiddellijk m'n hoofd begint te toeteren.
Wat ik dan weer niet fijn vind van mezelf, maar eenmaal begonnen is er geen houden meer aan.
Want hoewel ik de mooie bedoeling van deze oproep begrijp -en uiteraard kan er niet genoeg steun zijn voor het KWF- blijf ik haken bij dat 'verdient'.
Iedereen verdient. Tja…
'Je mag er zijn,' zeggen we dan.
'Ik mag er zijn,' zeggen we.
Omdat we mensen zijn. Omdat ieder mens uniek en waardevol is.
Kennelijk hebben we dat een keer zo afgesproken. Ik was er even niet bij, maar ergens in de tijd moet dat gebeurd zijn. Hier in het Westen.
Er is ook een Verklaring van De Rechten van de Mens. Daarvan weet ik dan weer wél wanneer die ontstond, hier in het Westen.
'Je mag er zijn.'
Of zoals meer en meer reclames ons vertellen: 'Omdat u het verdient.'
Hoezo, denk ik dan. Wat voor prachtigs heb ik gepresteerd om een dure antirimpelcrème of een supergezond darmdrankje te verdienen? Niks toch?
Verdien ik het louter en alleen omdat ik een mens ben?
Mag ik rimpelvrij en darmvrolijk door het leven gaan omdat ik toevallig in een land leef waar we onaangenaamheden met geld te lijf kunnen gaan?
En heet dat tegenwoordig dan 'verdienen'?
'Ik mag er zijn. Jij ook. En jij al helemaal.' Alle zelfhulpboeken en goed-in-je-vel-goeroes vertellen ons dat.
Mooi hoor. Maar op grond waarván?
Kijk, zo toetert mijn hoofd dan.
Waarom zouden uitgerekend wij recht hebben op tevredenheid, geluk en elke twee jaar een nieuw bankstel?
'Omdat we mensen zijn, uniek, onvervangbaar en waardevol'.
Oké, vertel dat maar eens in Sudan, Syrië, Nigeria of Noord-Korea. Om maar wat te noemen.
Natuurlijk, ik heb er zo mijn gedachten over, maar ik vraag me wel eens af of het ons land -of dichterbij, Goeree-Overflakkee- eigenlijk wel iets kan schelen.
Veel te grote vragen voor een streekkrant? Misschien. Maar ik schrijf toch op wat ik niet laten kan.
Want weet u, we verdienen dat.